Want alles is fragment

Ons leven bestaat nogal eens uit het zoeken naar- en uitspreken van het juiste woord op de juiste plaats op het juiste moment. Zelf ervaar ik dat ook. Privé maar zeker ook in mijn werk. In mijn werk komt daar nog wat anders bij. Ik word geacht het juiste woord niet alleen met geluid op te roepen, maar ook met een gebaar zichtbaar te maken.
Echter, dagelijks worstel ik met een gevoel van onvermogen dat ene juiste woord te vinden en te uiten in klank of gebaar. Ik hoor en zie het mezelf vaak zeggen: 'Begrijp je wat ik bedoel?' Steeds loop ik  tegen de uitdaging aan iets te willen of te moeten zeggen wat ik eigenlijk niet zeggen kan... iets vorm te geven in een door mij niet te vormen gebaar.

Vandaag las ik een mooi gedicht van Abel Herzberg. Ik besluit het nog vaak te lezen. Het geeft me lucht in wat ik elke dag aan woorden en gebaren met mijn omgeving deel.

Want alles is fragment 
Al door het zeggen van het woord
deelt men, scheidt men en schendt
het alomvattende, dat men niet kent,
dat ik aanwezig weet, of alleen maar vermoed,
dat ik niet uitspreken kan en toch uitspreken moet,
dat mij beheerst, dat mij te luisteren gebiedt,
maar als ik zoek en luister, dan vind ik het niet.

Eén troost blijft:
er is in ieder woord een woord,
dat tot het onuitspreekbare behoort;
Er is in ieder deel een deel
van het ondeelbare geheel,
gelijk in elke kus, hoe kort,
het hele leven meegegeven wordt.

Abel Herzberg, 'Drie rode rozen', Querido, Amsterdam 1978