Laatst kwam het toevallig ter sprake. Ik vertelde iemand dat ik binnenkort (22 maart) jarig ben. Heel raar, zei ik, meestal voel ik me dan niet helemaal lekker. Dan heb ik net griep of iets dergelijks gehad of ik krijg het binnenkort. Ik voel me die paar weken in maart vaak gewoon lamlendig.
Nou ja, zei die ander, da's toevallig, dat heb ik nou ook. Ik noem die kwaaltjes altijd mijn 'geboortepijn'. Elk jaar opnieuw vertelt mijn biologische klok me vlak voor of na mijn geboortedatum het pijnlijke verhaal van mijn geboorte. Hoe benauwd en naar dat voor mij was. Ja, en helemaal voor je moeder, zei ik. Maar wat jij zegt klaart wel meteen heel veel op. Tot op de dag van vandaag laat ik me altijd aanleunen dat mijn ziek, zwak en misselijk zijn een uitvlucht is om maar niet mijn verjaardag te hoeven vieren. Eindelijk weet ik nu wat er aan de hand is: mijn geboortepijn speelt weer even op.
Misschien is het wel een idee om mijn verjaardag een maand eerder te vieren. Of nog beter, een maand later, eind april. Dan is het mooi weer, dan staan de tuinstoelen weer buiten, en wat het voornaamste is: dan ben ik inmiddels weer helemaal opnieuw geboren en getogen en zit ik er helemaal klaar voor zonder ook maar één centje pijn. Ik ga er eens op broeden, februari of april ...?
Zonder te broeden bedenk ik nu al dat ik een maand eerder ga skiën en ik een maand later tegenwoordig een halve marathon loop. Niet meteen twee evenementen om pijnvrij mijn verjaardagsfeestje mee door te komen. Ik broed nog even door ... dit jaar blijft het hoe dan ook gewoon 22 maart (een man moet ook een beetje flink zijn en bij een concurrerende godsdienst roepen ze altijd al dat het leven lijden is) en volgend jaar, ach, dat zien we dan wel weer. Want geboortepijn of niet: quid sit futurum cras, fuge quaerere. Sed contra: hodie vivat, crescat, floreat !
Nou ja, zei die ander, da's toevallig, dat heb ik nou ook. Ik noem die kwaaltjes altijd mijn 'geboortepijn'. Elk jaar opnieuw vertelt mijn biologische klok me vlak voor of na mijn geboortedatum het pijnlijke verhaal van mijn geboorte. Hoe benauwd en naar dat voor mij was. Ja, en helemaal voor je moeder, zei ik. Maar wat jij zegt klaart wel meteen heel veel op. Tot op de dag van vandaag laat ik me altijd aanleunen dat mijn ziek, zwak en misselijk zijn een uitvlucht is om maar niet mijn verjaardag te hoeven vieren. Eindelijk weet ik nu wat er aan de hand is: mijn geboortepijn speelt weer even op.
Misschien is het wel een idee om mijn verjaardag een maand eerder te vieren. Of nog beter, een maand later, eind april. Dan is het mooi weer, dan staan de tuinstoelen weer buiten, en wat het voornaamste is: dan ben ik inmiddels weer helemaal opnieuw geboren en getogen en zit ik er helemaal klaar voor zonder ook maar één centje pijn. Ik ga er eens op broeden, februari of april ...?
Zonder te broeden bedenk ik nu al dat ik een maand eerder ga skiën en ik een maand later tegenwoordig een halve marathon loop. Niet meteen twee evenementen om pijnvrij mijn verjaardagsfeestje mee door te komen. Ik broed nog even door ... dit jaar blijft het hoe dan ook gewoon 22 maart (een man moet ook een beetje flink zijn en bij een concurrerende godsdienst roepen ze altijd al dat het leven lijden is) en volgend jaar, ach, dat zien we dan wel weer. Want geboortepijn of niet: quid sit futurum cras, fuge quaerere. Sed contra: hodie vivat, crescat, floreat !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten