Juli en augustus

Juli en augustus zijn twee maanden geweest waarin verdriet en blijheid elkaar afgewisseld hebben. Verdriet was er omdat de vader van Jitske steeds zieker werd en op 7 augustus is overleden. Daarmee heeft Jitske geen vader meer, onze kinderen geen opa en ik geen schoonvader.

Blijheid was er omdat Anke en Sanne en Wouter jarig waren en wijzelf al weer 31 jaar getrouwd zijn.

Laatst nog las ik iemand voor uit de berijming van Psalm 90: 1 'Geslachten gaan, geslachten zullen komen: wij zijn in uw ontferming opgenomen.' Vandaag bedacht ik me opeens dat het zo ook voor de geslachten is waarin ik en de mijnen ons opgenomen mogen weten. Een mooie gedachte opgeroepen door een mooie berijming.

Ik zet heel het eerste couplet hier onder:  

Psalm 90 : 1

Gij zijt geweest, o Heer, en Gij zult wezen

de zekerheid van allen die U vrezen.

Geslachten gaan, geslachten zullen komen:

wij zijn in uw ontferming opgenomen.

Wij mogen bouwen op de vaste grond

van uw beloften en van uw verbond.

Bert van Barneveld

                                                                                                                           

Mistral

Tsjonge jonge, niet alleen de zon kan hier onbedaarlijk heerlijk schijnen, ook de wind doet geregeld een duit in het zakje. Ofwel: de Mistral veegt de vloer aan met al het verzamelde zomerstof. In Wikipedia lees ik: De Mistral waaide ook al in de tijd van de Romeinen. Deze koude wind dwong bij hen zoveel ontzag af dat ze hem "magistralis" (meesterlijk) noemden. De Mistral komt uit het noorden, Hij kan windkracht 9 (stormkracht) bereiken en waait vaak in het dal van de Rhône in Zuid-Frankrijk. Soms wordt zelfs windkracht 10 of 11 bereikt met gemiddelde snelheden van meer dan 100 kilometer per uur en windstoten van 150 kilometer per uur. De wind wordt in het Occitaans "mistrau", in het Catalaans "mestral" en in het Italiaans en Corsicaans "Maestrale" genoemd. Op de Mont Ventoux, een berg in de Vaucluse, kan de mistral zelfs windsnelheden tot 250 kilometer per uur halen.
Laten wij nu vandaag de Mont Ventoux bekeken hebben. Vanaf het kasteel in Grignan. Van veilige afstand dus. Maar niettemin bijzonder indrukwekkend. Even daarvoor waren we door de oude pauselijke enclave gereden met het mooie stadje Valréas. We dwalen door oude straatjes en komen terecht bij de romaanse kerk.  Binnen hangt een bijzondere 'kruisweg'. Mooi en eenvoudig geschilderd. Nu weer voor de tent. Lekker een spannend boek lezen met op de achtergrond het gehuil van de Mistral ...

Vive La France

Jitske en ik zijn al weer een paar dagen in de Drôme. Echt een prachtig gedeelte van de Provence. Eerst zijn we heerlijk afgekoeld door de Mistral, nu warmen we al even heerlijk op door de zomerzon. We staan op een camping, boven op een berg. Le Grand Bois, zo hebben de Nederlandse eigenaren Eelco en Jolande het genoemd. Onze vouwwagen staat precies in de rand van het bos. Schaduw houdt alles heerlijk koel. 10 meter lopen en de zon is al paraat. Vandaag hebben we een prachtige tocht gemaakt naar Nyons, dwars door de bergen van de Drôme heen.

In Nyons natuurlijk door de eeuwenoude straatjes geslenterd, crêpes gegeten en de olijfolie molen bezocht. Even op en neer gesprongen op de oude romeinse brug om te zien of hij nog een paar eeuwen stand zal houden en toen door naar Dieulefit. Wat een fantastisch uitzicht helemaal naar het westen het Rhônedal in. Toen weer 'onze' berg opgereden en nu lekker aan de onszelf beloofde vin, pain et ... eh geitenkaas geloof ik (iets met chèvre).   

Einde loopseizoen: vakantie!

Omstreeks de langste dag van het jaar heb ik het loopseizoen afgesloten met de Montfoortloop en de Woerdense Singelloop. En nu op naar Frankrijk. We gaan richting de noordkant van de Provence. Daar heb je de bergen van de Drôme. Ik zie het al helemaal voor me: du vin, du pain en du boursin ... in augustus pak ik voorzichtig de loopschoenen weer op. Het is nu tijd voor de hangmat.

Trinitatis 2011

Zondag Trinitatis, zondag van de Drie-eenheid. Zeg maar: God heeft veel gezichten en op geen daarvan kunnen we Hem vastpinnen. Herman van Veen heeft dat eens in een verhaal opgeschreven. Hieronder het verhaal.

Gisteren
heb ik Gods huis gezien,
precies zoals ik het gedroomd had
met rode pannen
halve deurtjes
en groene luiken
vlak achter de populieren
bij de dijk.

M'n hart
bonkte
in m'n
keel.

Doodnerveus
liep ik naar de voordeur.

Inderdaad.
Op het naambordje stond
G punt Od.

De kans van mijn leven
hem te spreken vóór de hemel.

Had wel duizend vragen
nam mij voor
met een eenvoudige te beginnen.
Niet meteen m'n kruit te verschieten:
'Zeg, waarom zijn er in jouw naam
en vaderland zoveel oorlogen gevoerd
en zoveel mensen opgeofferd?'
Dat
zou hem kunnen afschrikken.
Ik bedacht een simpel vraagje.
Ik zou beginnen met:
'Dag God,
doet u ook mee
aan de lotto?'

Stelde me voor
dat ie dan zou grinniken en zeggen:
'Nee, jongeman,
kansen liggen in jezelf.'
Of zoiets.
In ieder geval
iets dieps.

Ik bleef nerveus
haalde diep adem
klopte op de deur.

Een klein
oud vrouwtje deed open.

'Dag mevrouw.
Is God thuis?'

'Daar spreek je mee,
jongen.'

Pinksteren 2011

Pasen is opstaan na een slechte nacht
en nog niet weten welke dag het is
en langzaam wennen aan het nieuwe licht,
loskomen uit het duister en zijn macht
totdat je vol stroomt met Gods goede Geest
en weer ervaart dat dit het leven is,
dat wat niet goed was je vergeven is
zevenmaal zevenmaal: het Pinksterfeest.

Dinsdag 24 mei: Openluchtmuseum

Na het schoolreisje van de 5e klas van mijn lagere school in Zeist was ik er niet meer geweest. Maar vandaag mocht en kon ik er weer naar toe: het Openluchtmuseum in Arnhem. We ('de regionale commissie voor het pastoraat aan doven in Ede-Arnhem' en ik) hadden het uitgezocht als locatie voor de jaarlijkse regionale contactdag.
Naar binnen ging nog. En de koffie met appeltaart was heerlijk. Maar toen verdwaalden we al snel in het bos. Geen oude bakkerij, smederij of oud-hollandse snoepjeswinkel te zien. Wel een prachtige clematis, maar die was van nu. Een paar boswachters wisten te vertellen dat we -als we zo doorliepen- in Planken Wambuis terecht zouden komen, maar dan wel morgenochtend. Na dit getolkt te hebben als Houten Trui vonden niet allen maar gelukkig wel enkelen dat een goeie grap!
Nadat de groep uiteindelijk dit te steile bruggetje had genomen kwamen we dan toch waar we wezen moesten: bij oude boerderijen, landgoederen molens en winkeltjes, beelden en boten, weefgetouwen en hoefijzers, snoep en poffertjes, oude auto's, trams en treinen ... je kon het zo gek niet bedenken of het was er wel. Een feest van herkenning voor veel doven!
Een mevrouw was helemaal opgetogen over de geur van het leer in de zadelmakerij. Haar man had vroeger ook dit beroep uitgeoefend en veel uit haar leven kwam weer boven. Alleen haar reactie al maakte de dag de moeite waard.
Via de molens en het dorpspleintje zijn we met een heuse antieke tram weer richting uitgang gegaan. Daar nog een lekker kopje soep en boterhammen gegeten. En toen weer snel naar huis. Want het landelijk missionair team zou bij ons komen eten. Jitske had lekkere nasi gemaakt. Uiteindelijk is het toch altijd: Oost west thuis best!

Goed gevuld weekend

Zo, dat was weer een goed gevuld weekend. Eerst zaterdagmorgen het werk voor de zondag afgemaakt. Daarna snel de hardloopkleren (met compressiekousen!) aangetrokken en met Wolter vd W. naar Kamerik gefietst voor de 10 van Kamerik (Weteringloop). Ik heb prettig gelopen en kwam binnen op 55:30. Het was 15 graden en er stond een lekker verfrissende wind. Heel wat beter weer dan tijdens de afgelopen loop in Utrecht toen het 26 graden was. Vanmorgen vroeg met Jitske naar Zeist gegaan voor de kerkdienst met de doven in de Thomaskerk. Daarna op de koffie geweest bij haar ouders en toen door naar haar broer waar we onverwacht aan konden schuiven voor het eten. Vervolgens doorgereden naar Houten om daar met Anke en Matthias zijn 25e verjaardag te vieren. Leuk, ook Geertjan, Samantha, Wouter en Sanne waren er. Nu weer op naar de maandag. Het wordt een drukke week. Ik houd me maar vast aan iemand (was het niet Abraham Kuyper?) die zei: 'we zijn niet op aarde om vakantie te houden ...' En zo is het maar net, al roept het mooie weer natuurlijk wel op z'n allerhardst om vakantie ...!

Mila op haar allerhardst

De wastafel

Vandaag is het zover. De ijzerzaag gaat in twee waterleidingbuizen. Dat is nodig, want een wastafel boven is afgebroken. Al een tijdje geleden, en nu moet hij hoognodig vervangen worden. Afijn, het leek een leuk idee om in plaats van een nieuwe wastafel een modern ogend wastafelmeubeltje aan te schaffen. Had ik maar geweten dat je zoiets zelf in elkaar moet zetten. En had ik maar geweten dat je na de aankoop daarvan ook nog een kraan en een sifon (?) en heuse knelkoppelingen aan moet schaffen en die -zoals de gebruiksaanwijzing dwingend voorschrijft- dient te monteren. En daar moet je de oude kraan voor wegzagen, tenminste als die gesoldeerd is. En bij mij is hij dus gesoldeerd. Maar vandaag is het dus zover. Vanmorgen al heb ik -veel te vroeg natuurlijk- de waterleiding afgesloten. Alle pannen die we hebben heb ik met water gevuld want waarschijnlijk zal het 'mis gaan'. Na de eerste zaagsnede spuit er al water. Blijkbaar de hoofdkraanhendel niet de goede kant opgedraaid. Maar goed, dat is te verhelpen. Naar beneden en weer naar boven rennen en verder hebben we dweilen zat. Er is nu geen weg meer terug en na heel wat gedoe ziet een en ander er zo uit:

Tijd voor een kopje koffie en het dagblad Trouw. Prachtig verhaal gelezen, de 5-mei lezing over een tekening van een vrouw in een Jappenkamp, gemaakt door de moeder van Willem Jan Otten. Hij schrijft over de ontreddering en de ontwaarding waar gebruik van werd gemaakt om mensen te kleineren. Dat klinkt allemaal wel even wat 'echter' dan mijn ontreddering over mijn wastafelmeubeltje. Maar desondanks, het moet wel af. 's Avonds is het af. De hordes: het meubeltje iets te veel naar rechts geplaatst waardoor de afvoer niet boven de pijp staat, daardoor nieuwe gaten moeten boren, een achterplaat vol montage-kit met de kit-kant naar beneden laten vallen op het zeil, lekkende knelkoppelingen, lekkende afvoerpijp door een vergeten rubberen manchetring ... en toch is het af gekomen en ben ik apetrots. Zo zie je maar hoe ver je komt ... zelfs ik kan het ... ook al gaat het nergens over in vergelijk met alles waar 4 en 5 mei over gaat ...

29 april: lintjes

Vrijdag 29 april was een leuke dag. Een jaar geleden al had ik twee brieven geschreven. De ene leverde een Lid op in de Orde van Oranje Nassau, de andere een Ridder in diezelfde orde. Dat betekende op naar de uitreikingen. Eerst naar Leiderdorp, daar kreeg Jan V. de versierselen opgespeld vanwege zijn inzet voor de dove mensen. Daarna door naar Alkmaar waar Dirk F. zijn onderscheiding in ontvangst mocht nemen.
Mede ook vanwege zijn inzet voor de dove mensen. Al met al heb ik behoorlijk wat oranje tompoucen en oranje gekleurd water naar binnen gewerkt. Leuk dat mensen zo in het zonnetje worden gezet. Overigens m'n ogen uitgekeken in Alkmaar. Leuke stad, was er nog niet eerder geweest.

Halve Marathon Utrecht 2011 bij 26 graden!

Gisteren de 21 km en nog wat meters van Utrecht gelopen samen met Jan U. Het was echt ploffie-heet (26 graden). Daarom heb ik niet op een geplande eindtijd gelopen maar gewoonweg een lekker rustig tempo aangehouden. Eerst nog een tijdje met Jan meegelopen, later vanwege drinken en wandelen over de 'gele brug' op een paar minuten achterstand. Al met al was ik bij de finish eigenlijk helemaal niet zo moe. De eindtijd van 2:18 paste daar wel bij. Toch was de medaille bij de finish een welverdiende kroon op de gedane arbeid. Behalve de medaille kreeg ik ook een spuitbus Sanex overhandigd. Waarschijnlijk een prijs vanwege het overvloedige zweet dat ik geplengd had. Dit was overigens rijkelijk vermengd met water uit tuinsproeiers die door meedenkende bewoners ook op mij gericht werden. Ik was ze er maar wat dankbaar voor! Toch hoop ik voor volgend jaar (!) maar weer op een frisse bries. Uiteindelijk loopt dat toch wat comfortabeler. Grappig was dat ik voor de start een buurvrouw uit de straat tegen kwam die ook meedeed. Tijdens de loop heb ik haar nooit meer gezien. Laat ik nou een paar kilometer voor de finish naast haar terecht komen (in het oranje) en samen met haar over de finish gaan. Hoe kan het te midden van duizenden lopers!
O ja, mijn nieuwe hoge hardloopkousen (zie foto) hebben er voor gezorgd dat ik geen centje spierpijn in de kuiten heb gekregen na afloop. Echt een mirakel hoe die Zwitserse dingen werken. Thuis gekomen lekker met heel de familie om de barbecue gezeten. Met nog steeds de lange kousen aan. Want die mochten pas 's avonds uit van Wout, onze toekomstig olympisch kampioen polsstokhoogspringen, die deze hightech-jes aan mij heeft verkocht ... 

Geboortepijn

Laatst kwam het toevallig ter sprake. Ik vertelde iemand dat ik binnenkort (22 maart) jarig ben. Heel raar, zei ik, meestal voel ik me dan niet helemaal lekker. Dan heb ik net griep of iets dergelijks gehad of ik krijg het binnenkort. Ik voel me die paar weken in maart vaak gewoon lamlendig. 
Nou ja, zei die ander, da's toevallig, dat heb ik nou ook. Ik noem die kwaaltjes altijd mijn 'geboortepijn'. Elk jaar opnieuw vertelt mijn biologische klok me vlak voor of na mijn geboortedatum het pijnlijke verhaal van mijn geboorte. Hoe benauwd en naar dat voor mij was. Ja, en helemaal voor je moeder, zei ik. Maar wat jij zegt klaart wel meteen heel veel op. Tot op de dag van vandaag laat ik me altijd aanleunen dat mijn ziek, zwak en misselijk zijn een uitvlucht is om maar niet mijn verjaardag te hoeven vieren. Eindelijk weet ik nu wat er aan de hand is: mijn geboortepijn speelt weer even op.
Misschien is het wel een idee om mijn verjaardag een maand eerder te vieren. Of nog beter, een maand later, eind april. Dan is het mooi weer, dan staan de tuinstoelen weer buiten, en wat het voornaamste is: dan ben ik inmiddels weer helemaal opnieuw geboren en getogen en zit ik er helemaal klaar voor zonder ook maar één centje pijn. Ik ga er eens op broeden, februari of april ...?
Zonder te broeden bedenk ik nu al dat ik een maand eerder ga skiën en ik een maand later tegenwoordig een halve marathon loop. Niet meteen twee evenementen om pijnvrij mijn verjaardagsfeestje mee door te komen. Ik broed nog even door ... dit jaar blijft het hoe dan ook gewoon 22 maart (een man moet ook een beetje flink zijn en bij een concurrerende godsdienst roepen ze altijd al dat het leven lijden is) en volgend jaar, ach, dat zien we dan wel weer. Want geboortepijn of niet: quid sit futurum cras, fuge quaerere. Sed contra: hodie vivat, crescat, floreat !

Het blijft lastig om van jaar te wisselen

6 januari 2011

Vandaag is het "Drie Koningen". Het nieuwe jaar des Heren is nu echt begonnen. Het blijft overigens wennen. De macht der gewoonte is vaak sterker dan de uitdaging van het nieuwe. Zo schrijf ik ook dit jaar weer gedurende enkele weken her en der '2010'  om dat vervolgens, na lichte aandrang van een ander, te verbeteren in '2011'. Maar gelukkig ben ik daarin niet de enige. Gedurende de oudejaarsdienst 2010 hield de voorganger het vrijwel de hele dienst vol om afscheid te nemen van '2009'. Iedereen kreeg er het zweet van op de rug, maar niemand greep in. Ook ik niet, want ja, een collega ... ! Totdat een mij bekend voorkomende vrouw haar stem verhief en de dominee voorhield dat we met z'n allen afscheid dreigden te nemen van het verkeerde jaar. Het tij keerde en zoals het hoort: het zweet bij de dominee verscheen terwijl het bij ieder ander verdween ... en ik nam me het goede voornemen voor om in 2011 waar mogelijk mensen niet langer dan nodig te laten spartelen ... nou vooruit, even wel dan ... want anders spoelt het kerend tij net iets te voor-tij-dig alle 'anders dan andere dingen' uit het leven ... en dat is nou ook weer niet nodig!