De Plopper

De hele zomer loopt de wasbak in de keuken al tergend langzaam leeg. De afgelopen maanden heb ik, op de manier van een echte alpha, alles al geprobeerd. Soda, nog een keer soda, de goedkope HG afvoerreiniger, de duurdere speciaal voor de keuken HG afvoerreiniger, de allerduurste twee componenten HG afvoerreiniger, de vloeibare afvoerreiniger van het Kruidvat en tenslotte een week geleden de gemene chemische korrels van het Kruidvat. Daar staat in kleine lettertjes op geschreven dat je geen middelen door elkaar mag gebruiken ... (slik) ... nou ja, heb ik ook niet gedaan, ik heb alles na elkaar gebruikt. Maar: niets heeft geholpen. Ten einde raad heb ik gisteren bij de Marskramer een stok met een oranjeachtige stolp eraan gekocht. Daar heb ik vroeger mijn vader wel eens een van zijn zeldzame technische klussen mee zien klaren in de wastafel op de badkamer. Maar ook dit ding heeft niets geholpen. Daarom heb ik gisteren de mannen maar gebeld. En vandaag zijn ze er, twee echte bêta mannen. Hoewel, één van de twee heeft net zo'n wapen in de hand als ooit mijn vader- en ook ik gisteren had. Dit is een Plopper, zegt hij. Dat had ik gisteren moeten weten, toen ik in een heel lange omslachtige zin aan het winkelmeisje duidelijk probeerde te maken wat ik wilde hebben. Al weet ik bijna zeker dat ook zij niet geweten had dat zo'n ding een Plopper heet. Enigszins opgelucht zie ik dat het ding bij hem ook niet werkt. (Ik bedoel maar, dat zou natuurlijk dodelijk zijn geweest: zo meneertje, dat is ook weer voor elkaar.) Hij duikt het keukenkastje in en schroeft daar een wirwar aan buizen los (zou ik nooit durven) en een draaiveer (?) gaat de afvoer in. Maar ook dat helpt niet. Met groeiend zelfvertrouwen wat betreft mijn eigen eerdere bovenaardse pogingen zie ik hem verdwijnen door een luik in de keukenvloer (wist ik niet dat we dat hadden) in het benedenaardse. Hij ziet het al, daar moet een T-stuk op en dan zullen ze de boel wel eens even kapot spuiten. Ik protesteer een beetje want op een kapotgespoten rioleringsbuis zit ik al helemaal niet te wachten. Maar ze gaan gewoon door. Een vervaarlijk uitziende zwarte slang verdwijnt in het nieuwe T-stuk, het gesis van water klinkt en na enkele minuten zegt de man onder de vloer tegen de man boven de vloer: zo, zet maar weer uit, ik heb echt alles kapot gespoten. Ik ril als er een hand uit het luik omhoog komt waar allerlei brokken op liggen. Steenachtige zeep, klinkt het vanuit de diepte. Dan daagt het me, hij heeft zeep-resten in de afvoer kapot gespoten. Hij vraagt of de man boven de vloer de wasbak wil vullen met water en als hij vol is het stopje er uit wil trekken. Dan kan hij in het T-stuk zien of het water goed wegloopt. De spanning stijgt. Het water vult de bak tot aan de rand, de dop gaat er uit en daar verdwijnt het water met een enorm geklater ... via het keukenkastje zo de keukenvloer op. Die staat in no time blank. Want de bêta's zijn vergeten eerst de wirwar aan buizen terug te plaatsen. Ik glimlach ietwat superieur in mijzelf. Dat zou mij als alpha nou nooit zijn overkomen! O ja, daarna heb ik de vloer met een dweiltje zo weer droog en gebroederlijk drinken we van de koffie die ik heb gezet. Dat hebben wij mannen toch maar mooi samen gefikst. Lekker bakkie meneer. Graag gedaan mannen! En bedankt hè!

Naar de Filistijnen

Of de fietsenmaker een nieuw zadel voor mij had? Ik wees mistroostig op de restanten van wat ooit mijn super-de-luxe gel fietszadel was geweest. Maar dan wel eentje die niet kapot te krijgen was. Hoe of ik dat zo naar de Filistijnen had geholpen? Tja ... mijn gedachten gingen terug naar enkele weken geleden. Ik had op zondagmorgen 'voor mogen gaan' in een dorp in de omgeving. Zo'n dorp waar alles nog goed is. Zondag rustdag en kerkdag, maandag wasdag en psalmversjesdag. Zo'n dorp waar ik vroeger zelf ook woonde. Niet alleen omdat het mooi weer was maar ook wel weer erg daar mee samenhangend had ik de fiets genomen. Heerlijk verend op de gel was het op het fietspad richting het Godshuis makkelijk zingen uit Psalm 25, een Psalm die ik -van vele maandagen terug- nog altijd kende: 'Louter goedheid zijn Gods wegen en zijn paden zijn vertrouwd!' Het was een fijne dienst dominee, spraken velen na afloop. Als vanzelf zong het in mij voort: 'Wie het heil van Hem verwacht zal het ongestoord verwerven.' Hoe groot was de domper op het ongestoorde heil toen ik in het kerkelijk fietsenrek mijn fiets met volkomen stukgesneden zadel terugvond. De fietsenmaker had later groot gelijk met zijn Filistijnen, ze moesten tijdens de dienst hebben toegeslagen. Of was één van de kerkgangers zeer verstoord geweest door wat ik zei en had hij het zwaard ter hand genomen? Meer met verdriet in mij dan boosheid psalmde ik: 'eenzaam ben ik en verschoven, ja d' ellende drukt mij neer'. Toen ik halverwege de terugweg vanwege de opblubberende gel mijn zadel afgleed kon ik nog net zeggen: 'Heer, die al mijn ontrouw ziet, wil mij in uw goedheid sparen', om daarna, toen mijn zondagse schoenen helemaal volliepen met slootwater, iets minder maar toch nog steeds gelovig af te sluiten met: 'Hij, die trouw is, zàl mijn voet voeren uit der bozen netten.' 'Ik hoef niet meer zo'n gel-ding. Heb je niet iets stevigers? Eén van leer was €100,- , één van knalhard skai was €14,50. De keuze was snel gemaakt. Mijn vader zei altijd: deze krijgt zelfs Goliath niet stuk, zei de fietsenmaker. Op mijn nieuwe skai-zadel begon ik het abc van de Davidspsalm maar weer van voor af aan: 'Here God van Israël, red uw volk in tegenspoeden! Toon uw goddelijk bestel, dat uw hand ons toch behoede!' Want wie in Nederland laat de Filistijnen nou winnen?!

18 augustus: Wouter vertrekt naar Zuid-Korea

Bij vader achterop ...

18 augustus 2010
Een leuke spannende dag voor Wouter. Hij is uitverkoren door zijn Hogeschool (CHE) om 4 maanden te gaan studeren aan de universiteit van PoHang in Zuid-Korea. Voor mij en Jitske een al even spannende dag. Maar leuk is voor ons natuurlijk anders dan voor Wouter. Ook al zijn we er al 28 jaar mee bezig: kinderen groot brengen tot zelfstandig functionerende schepselen en weten we dat ieder los stapje door hen gezet alleen maar kan als wijzelf hen loslaten ... als ze zo letterlijk uitvliegen dan bonkt het vader- en moederhart meer dan stevig. Natuurlijk brengen we hem naar Schiphol en eten we nog samen een vette hap bij de Burger King ... want morgen is het allemaal anders: zeewier en gebakken hondenvlees en stokjes die totaal niet lijken op een vork ... maar ja, dat is de consequentie van niet meer achterop willen zitten bij je vader, van zelf lopen en uitvliegen! Thuis de hele nacht naar teletekst gekeken of hij al geland is ... nog 'moeier' dan hij geweest moet zijn, zijn 'we' donderdagochtend 8 uur onze tijd eindelijk veilig geland in Seoel ... !
Nu eerst maar even slapen. Want vader-zijn gaat je na 28 jaar niet in de koude kleren zitten ...!

080880 - 080810 : 30 jaar getrouwd

8 augustus 2010

Vandaag zijn we 30 jaar getrouwd. Dat roept verwondering op: hé, al 30 jaar ... dichterlijkheid: een eeuwigheid die als een zucht verglijdt ... nieuwsgierigheid: hoe vaak zullen we dan samen warm hebben gegeten ... verliefdheid: jij en jij alleen ... dankbaarheid: voor elkaar en onze kinderen (en onze familie en zo voort) ... en het tellen van onze zegeningen: omdat we ons leven niet los kunnen zien van de Here God. En het roept een speciale plaats op: Oostkapelle! Daar zijn we drie dagen als gezin en maken we alles mee wat het leven voor ons zo mooi maakt!