Een ouderwets gezellige Kerst

Tijdens de Kerstdagen zochten we als gezin elkaar weer op. Ondanks alle uithuizige bezigheden lukte het om uitgebreid samen te eten en te genieten van elkaars aanwezigheid. Het was ouderwets gezellig. Zelfs de foto kleurde zich in tinten van vroeger ... wat wil je nog meer ...!

Wouter is weer thuis

Woensdag 22 december 2010

Vandaag kwam Wouter weer terug. Na vier maanden studie in Zuid-Korea (en een vakantie-trip naar Japan) vloog hij weer terug naar Nederland. Het was een mooi en gelukkig moment om hem weer in de armen te kunnen sluiten. Thuis hebben we allemaal meteen geprobeerd met de meegenomen stokjes te eten. Wij konden het niet. Wouter kon het wel. Wat een ander land niet allemaal met je doet ...

Enige echte sneeuwloop

Vandaag ging de Linschotenloop niet door. Er lag te veel sneeuw. Samen met Jan U ben ik toch wezen lopen. Via het wijkpark naar Papekop en daar linksaf terug door de weilanden naar Woerden. Onderweg een paar fotootjes gemaakt. Ik heb geprobeerd de ster van Bethlehem te vangen. Jan ontmoette als Saulus bij Damascus een 'gezicht'. 

Extra leuke dingen

Naast al de andere leuke dingen heb ik deze week twee extra leuke dingen gedaan. Eerst op maandag naar 'De Uithof' om een gastcollege te geven aan de masteropleiding theologie. Het ging over de praktische omgang van een pastor met doven op het terrein van theologie, geloof en kerk. Ik was al weer vergeten hoe het was om rond 8 uur 's morgens te midden van studenten aan een paal te hangen zowel in de trein als in de bus. Overigens, een en ander vond plaats in het gebouw waar onlangs een hijskraan op is gevallen. Gelukkig was ik toen nog niet langs geweest. Anders zou ik nog gaan geloven in een theologie waarbinnen God ook in zijn toorn 'Senkrecht von Oben' komt. Het andere extra leuke ding was vandaag: een radio opname voor de EO-radio voor een zondagmorgenprogramma. Het wordt uitgezonden op de dag dat mijn schoonvader 80 jaar hoopt te worden. Hij heeft van mij een lied uit mogen kiezen. Speciaal voor hem wordt het die morgen gedraaid: De Heer is mijn herder (Gez 14). De keus van de andere liederen heb ik niet in de hand. Maar ik denk dat het uitgekozen verjaardagslied er heel goed tussen zal passen. 

25 november 2010: de laatste reis van Nicky

Vandaag ben ik op een heel andere manier op stap geweest met Jitske. We hebben onze hond Nicky begeleid op haar laatste reis. Vrijwel veertien jaar geleden begonnen we aan onze eerste reis met haar. Met het hele gezin hebben we haar toen opgehaald als een heel klein nieuwsgierig zwart labrador hondje. Alles moest ze nog leren en ontdekken. Alles heeft ze daarna geleerd en ontdekt. Vandaag hebben we haar na een voltooid leven weer weggebracht: als een oude zwart met grijs doorkleurde dame die echt alles heeft meegemaakt wat het leven voor een Labrador zo leuk maakt: veel water en modder om in te dansen en te springen, veel brokjes om meer dan gulzig naar binnen te werken, veel deugd en ondeugd bij dag en bij nacht ... maar ook veel diploma's en certificaten en bekers en medailles en puppies, en bovenal veel aanhankelijkheid en trouw aan ons allen ... en helemaal bovenal: ze is geworden die ze was door alle liefde en trouw aan haar gegeven door mijn lief. Dat heeft haar leven echt 'af gemaakt!'

  

5 en 6 november 2010: op stap met Jitske

Dit weekend verzilveren wij het cadeau van onze kinderen. Voor ons 30-jarig huwelijk gaven ze ons een weekend weg in de bed-and-breakfast van Cor en Anja in Dwingeloo, Drenthe: www.boterveen1.nl/
Wat een leuke locatie en wat een aardige mensen. De geiten kunnen vooral Jitske bekoren. De geitenkaasfondue van 's avonds ook mij heel erg.

Terwijl het in heel Nederland regent bevinden wij ons in Dwingeloo en omstreken in een oase van zon, blauwe lucht en rust. We hebben het Nationaal Park Dwingelderveld voor ons alleen en genieten van de prachtige natuur en vergezichten.

Dat Drenthe leert nog een bidden voor bruune bonen en al het andere wat de natuur ons biedt. En het leert natuurlijk danken voor mijn lief en onze kinderen.

De afwasmachine

Omdat de afvoer kapot was (zie 'De Plopper') was ook de afwasmachine kapot gegaan. Hij/zij kon zijn/haar water niet meer kwijt en had toch water ingenomen. Gevolg: alle elektronica en sensoren etc. waren op tilt geslagen.
Bij radio De Groot hebben we een nieuwe gekocht. Daar kopen we altijd alles: draadloze telefoons, wekkerradiootje, wasmachine, wasdroger, stoomapparaatreiniger, en dan nu een afwasmachine.
Morgen wordt hij bezorgd. Vanavond nog even vanwege nostalgische gevoelens een keertje op de aan-en-uit-knop gedrukt van de kapotte. Doet ie ut ... %$#@*)+! ... nou ja, anders was hij wel over 2 maanden kapot gegaan, zei ik na enige tijd op rustiger toon tegen Jitske. Zo'n nieuwe doet het vast veel beter!

De Plopper

De hele zomer loopt de wasbak in de keuken al tergend langzaam leeg. De afgelopen maanden heb ik, op de manier van een echte alpha, alles al geprobeerd. Soda, nog een keer soda, de goedkope HG afvoerreiniger, de duurdere speciaal voor de keuken HG afvoerreiniger, de allerduurste twee componenten HG afvoerreiniger, de vloeibare afvoerreiniger van het Kruidvat en tenslotte een week geleden de gemene chemische korrels van het Kruidvat. Daar staat in kleine lettertjes op geschreven dat je geen middelen door elkaar mag gebruiken ... (slik) ... nou ja, heb ik ook niet gedaan, ik heb alles na elkaar gebruikt. Maar: niets heeft geholpen. Ten einde raad heb ik gisteren bij de Marskramer een stok met een oranjeachtige stolp eraan gekocht. Daar heb ik vroeger mijn vader wel eens een van zijn zeldzame technische klussen mee zien klaren in de wastafel op de badkamer. Maar ook dit ding heeft niets geholpen. Daarom heb ik gisteren de mannen maar gebeld. En vandaag zijn ze er, twee echte bêta mannen. Hoewel, één van de twee heeft net zo'n wapen in de hand als ooit mijn vader- en ook ik gisteren had. Dit is een Plopper, zegt hij. Dat had ik gisteren moeten weten, toen ik in een heel lange omslachtige zin aan het winkelmeisje duidelijk probeerde te maken wat ik wilde hebben. Al weet ik bijna zeker dat ook zij niet geweten had dat zo'n ding een Plopper heet. Enigszins opgelucht zie ik dat het ding bij hem ook niet werkt. (Ik bedoel maar, dat zou natuurlijk dodelijk zijn geweest: zo meneertje, dat is ook weer voor elkaar.) Hij duikt het keukenkastje in en schroeft daar een wirwar aan buizen los (zou ik nooit durven) en een draaiveer (?) gaat de afvoer in. Maar ook dat helpt niet. Met groeiend zelfvertrouwen wat betreft mijn eigen eerdere bovenaardse pogingen zie ik hem verdwijnen door een luik in de keukenvloer (wist ik niet dat we dat hadden) in het benedenaardse. Hij ziet het al, daar moet een T-stuk op en dan zullen ze de boel wel eens even kapot spuiten. Ik protesteer een beetje want op een kapotgespoten rioleringsbuis zit ik al helemaal niet te wachten. Maar ze gaan gewoon door. Een vervaarlijk uitziende zwarte slang verdwijnt in het nieuwe T-stuk, het gesis van water klinkt en na enkele minuten zegt de man onder de vloer tegen de man boven de vloer: zo, zet maar weer uit, ik heb echt alles kapot gespoten. Ik ril als er een hand uit het luik omhoog komt waar allerlei brokken op liggen. Steenachtige zeep, klinkt het vanuit de diepte. Dan daagt het me, hij heeft zeep-resten in de afvoer kapot gespoten. Hij vraagt of de man boven de vloer de wasbak wil vullen met water en als hij vol is het stopje er uit wil trekken. Dan kan hij in het T-stuk zien of het water goed wegloopt. De spanning stijgt. Het water vult de bak tot aan de rand, de dop gaat er uit en daar verdwijnt het water met een enorm geklater ... via het keukenkastje zo de keukenvloer op. Die staat in no time blank. Want de bêta's zijn vergeten eerst de wirwar aan buizen terug te plaatsen. Ik glimlach ietwat superieur in mijzelf. Dat zou mij als alpha nou nooit zijn overkomen! O ja, daarna heb ik de vloer met een dweiltje zo weer droog en gebroederlijk drinken we van de koffie die ik heb gezet. Dat hebben wij mannen toch maar mooi samen gefikst. Lekker bakkie meneer. Graag gedaan mannen! En bedankt hè!

Naar de Filistijnen

Of de fietsenmaker een nieuw zadel voor mij had? Ik wees mistroostig op de restanten van wat ooit mijn super-de-luxe gel fietszadel was geweest. Maar dan wel eentje die niet kapot te krijgen was. Hoe of ik dat zo naar de Filistijnen had geholpen? Tja ... mijn gedachten gingen terug naar enkele weken geleden. Ik had op zondagmorgen 'voor mogen gaan' in een dorp in de omgeving. Zo'n dorp waar alles nog goed is. Zondag rustdag en kerkdag, maandag wasdag en psalmversjesdag. Zo'n dorp waar ik vroeger zelf ook woonde. Niet alleen omdat het mooi weer was maar ook wel weer erg daar mee samenhangend had ik de fiets genomen. Heerlijk verend op de gel was het op het fietspad richting het Godshuis makkelijk zingen uit Psalm 25, een Psalm die ik -van vele maandagen terug- nog altijd kende: 'Louter goedheid zijn Gods wegen en zijn paden zijn vertrouwd!' Het was een fijne dienst dominee, spraken velen na afloop. Als vanzelf zong het in mij voort: 'Wie het heil van Hem verwacht zal het ongestoord verwerven.' Hoe groot was de domper op het ongestoorde heil toen ik in het kerkelijk fietsenrek mijn fiets met volkomen stukgesneden zadel terugvond. De fietsenmaker had later groot gelijk met zijn Filistijnen, ze moesten tijdens de dienst hebben toegeslagen. Of was één van de kerkgangers zeer verstoord geweest door wat ik zei en had hij het zwaard ter hand genomen? Meer met verdriet in mij dan boosheid psalmde ik: 'eenzaam ben ik en verschoven, ja d' ellende drukt mij neer'. Toen ik halverwege de terugweg vanwege de opblubberende gel mijn zadel afgleed kon ik nog net zeggen: 'Heer, die al mijn ontrouw ziet, wil mij in uw goedheid sparen', om daarna, toen mijn zondagse schoenen helemaal volliepen met slootwater, iets minder maar toch nog steeds gelovig af te sluiten met: 'Hij, die trouw is, zàl mijn voet voeren uit der bozen netten.' 'Ik hoef niet meer zo'n gel-ding. Heb je niet iets stevigers? Eén van leer was €100,- , één van knalhard skai was €14,50. De keuze was snel gemaakt. Mijn vader zei altijd: deze krijgt zelfs Goliath niet stuk, zei de fietsenmaker. Op mijn nieuwe skai-zadel begon ik het abc van de Davidspsalm maar weer van voor af aan: 'Here God van Israël, red uw volk in tegenspoeden! Toon uw goddelijk bestel, dat uw hand ons toch behoede!' Want wie in Nederland laat de Filistijnen nou winnen?!

18 augustus: Wouter vertrekt naar Zuid-Korea

Bij vader achterop ...

18 augustus 2010
Een leuke spannende dag voor Wouter. Hij is uitverkoren door zijn Hogeschool (CHE) om 4 maanden te gaan studeren aan de universiteit van PoHang in Zuid-Korea. Voor mij en Jitske een al even spannende dag. Maar leuk is voor ons natuurlijk anders dan voor Wouter. Ook al zijn we er al 28 jaar mee bezig: kinderen groot brengen tot zelfstandig functionerende schepselen en weten we dat ieder los stapje door hen gezet alleen maar kan als wijzelf hen loslaten ... als ze zo letterlijk uitvliegen dan bonkt het vader- en moederhart meer dan stevig. Natuurlijk brengen we hem naar Schiphol en eten we nog samen een vette hap bij de Burger King ... want morgen is het allemaal anders: zeewier en gebakken hondenvlees en stokjes die totaal niet lijken op een vork ... maar ja, dat is de consequentie van niet meer achterop willen zitten bij je vader, van zelf lopen en uitvliegen! Thuis de hele nacht naar teletekst gekeken of hij al geland is ... nog 'moeier' dan hij geweest moet zijn, zijn 'we' donderdagochtend 8 uur onze tijd eindelijk veilig geland in Seoel ... !
Nu eerst maar even slapen. Want vader-zijn gaat je na 28 jaar niet in de koude kleren zitten ...!

080880 - 080810 : 30 jaar getrouwd

8 augustus 2010

Vandaag zijn we 30 jaar getrouwd. Dat roept verwondering op: hé, al 30 jaar ... dichterlijkheid: een eeuwigheid die als een zucht verglijdt ... nieuwsgierigheid: hoe vaak zullen we dan samen warm hebben gegeten ... verliefdheid: jij en jij alleen ... dankbaarheid: voor elkaar en onze kinderen (en onze familie en zo voort) ... en het tellen van onze zegeningen: omdat we ons leven niet los kunnen zien van de Here God. En het roept een speciale plaats op: Oostkapelle! Daar zijn we drie dagen als gezin en maken we alles mee wat het leven voor ons zo mooi maakt!

14-21 juli: Bella Italia!

Vanuit Zwitserland zakken we vandaag af naar Italië. Er staat een kilometerslange file voor de douane. Op de een of andere manier kom ik op een stukje weg terecht aan de rechterkant van de file. Dat heb ik wel vaker, bijvoorbeeld bij de afslag naar tankstations. Hoe goed ik ook mijn best doe, als ik wil tanken kom ik te vaak op het weggetje uit dat naar het restaurant gaat en als ik naar het restaurant wil sta ik opeens bij de benzinepomp (om maar te zwijgen over de pleinen voor tolpoorten op buitenlandse snelwegen). Hoe dan ook: bij de douane is het weer eens raak. Als enige sta ik dus niet in de rij maar rijd ik op een dubieus weggetje dat naast de file ligt. Waarschijnlijk bestemd voor de politie etc. Het gevolg is wel dat we -eerst wat aarzelend maar allengs vlotter- gewoon door kunnen rijden, geen grensbewaker zien en achter de douanepost langs de officiële weg weer opdraaien. Het geluk is met de domme. Dit is zeker één uur tijdwinst! Al kijk ik nog een halfuur lang wat angstig in de achteruitkijkspiegel. Wanneer komen de carabinieri? Om 3 uur 's middags zijn we al in Pisa. Daar halen we Sanne en haar schoolvriendin Lisa op. Met hen gaan we lekker 'chillen' aan de Middellandse Zee kust. Camping Park Albatros biedt wat dat betreft alles. Super glijbanen, super ijsjes, super pizza's, super excursies etc. Het enige waar ik een hekel aan heb is een geel armbandje. Dat mag nooit -ik herhaal nooit- af en vertelt dat je ook lid bent van de Albatrosfamilie. Ik doe het zo los om, dat ik het 's avonds voor het slapen gaan af kan doen. Ik ben nou eenmaal liever een vrije vogel! Op de laatste avond van onze vakantie vang ik nog even de zon. Die gaat mee naar huis. Als herinnering aan een fijne zonnige zomervakantie! 

5 juli 2010: Vakantie naar Zwitserland

Jitske voor onze vouwwagen

Vandaag vertrekken Jitske en ik naar Zwitserland. Voor het eerst weer met z'n tweeën op zomervakantie. Word ik al weer weemoedig? Onze tent hebben we ook al ingeruild voor een vouwwagen! We vinden een heerlijk rustige en stille natuurcamping in Acquarossa, een plaatsje in Ticino, oostelijk van de Gotthardpas. Mijn vader zou trots op ons zijn. In zulke situaties van omringd zijn door bergen en zuivere lucht zei hij altijd: diep inademen hoor! Dat doen we dan ook, want vanuit de camping wandelen we veel. En dat vergt behoorlijk wat adem. De zwaarste bergpassen bestijgen we echter met de auto. Het moet wel leuk blijven. Op de camping hebben we leuk contact met een Nederlands stel waarvan de vrouw de dominee van mijn broer in Amersfoort blijkt te zijn. We zien er ook de finale van het WK voetbal. Het is daarna nog stiller op de camping ...! 

1 juli 2010: Feest en weemoed

Vanavond is het een strijd tussen feest en weemoed. Sanne verlaat als laatste van onze vier kinderen de middelbare school. Even voelt het als ‘ons’ laatste diploma. Onzin natuurlijk, deze avond is de eerste van een heel nieuw hoofdstuk in ons leven. Want: kinderen die allemaal de drempel van de volwassenheid over zijn en zelf in de kracht van ons leven staan. Dat is feest! Toch gaan de gedachten tijdens de overhandiging van het diploma in de stand weemoedig en fladderen ze enkele seconden terug naar het eerste diploma dat zij in 1997 haalde: het veterstrikdiploma op de Willem-Alexander School. Ik kan maar één cliché bedenken: waar is de tijd tussen beide diploma’s in toch gebleven …?!

25-27 juni 2010: Bijbel NGT

Dit weekend ben ik deelnemer aan een werk-weekend in Bant. Het is prachtig weer. Dat geeft moed. Waarom dit weekend? Een werkgroepje waar ik vanuit het dovenpastoraat van de PKN/CGK in zit is al langere tijd bezig met het maken van plannen om de Bijbel in de NGT te (laten) vertalen. Zie http://www.bijbelngt.nl/ne/. Voor dit weekend hebben we betrokken doven en tolken uitgenodigd om ze van een en ander op de hoogte te stellen. Tijdens dit weekend staat mijn rol als dominee op een laag pitje en die van kok op hoog vuur. Samen met Mien en Judith zorg ik voor het eten. Met de halve Lidl en C1000 in de auto moet het goed komen. En dat komt het ook. Maar wat een klus! Zelden zulke grote pannen gezien. De tip van het weekend vind ik: aangebrande pannen voorzien van onverdund afwasmiddel, even laten koken en zie daar: brandschoon! Gelukkig levert het weekend inhoudelijk meer op dan alleen dit. Alhoewel het geloof van velen toch ook vaak cirkelt om de vraag: hoe word je in 's hemelsnaam schoon?

19 juni 2010: Kwart marathon van Montfoort

In alle vroegte met Jan en Wolter naar Montfoort gefietst. We gaan de kwart marathon lopen. Dat is maar iets verder dan 10 kilometer, maar het klinkt wèl veel verder en thuis oogst het veel meer oohs en aahs! Ook al zijn we veel te vroeg weggegaan, we dreigen nog bijna te laat te komen. Onderweg naar Montfoort volgen we namelijk trouw de bordjes van de Montfoortloop -moet goed zijn toch?- totdat we zo ongeveer in Lopik zijn en er achter komen dat we blijkbaar de routebordjes van de wandeltocht volgen. Dus spoorslags terug naar Montfoort. Daar zijn we toch nog vroeg zat, waardoor de gevulde heren in de voetbalkantine van Montfoort heel best smaken. Als we starten gaan de hemelsluizen open, maar ondanks de stromende regen lopen we de 10.5 km in 57.36 uur. Helemaal niet onverdienstelijk! Daarna heb ik maandag de 21e meteen maar de Woerdense Singelloop gedaan. Je moet toch wat op de langste dag van het jaar !

17 juni 2010: Examenuitslag Sanne

Het belooft een lange zomer te worden. Voor mijn gevoel begint de zomer vandaag: donderdag 17 juni, dag waarop Sanne via de telefoon de uitslag te horen krijgt van haar eindexamen gymnasium. Nou ja, liever dus geen telefoon ... gek eigenlijk: als je niet gebeld wordt heb je de uitslag te horen gekregen van je eindexamen ... om uitslag van te krijgen! Een half uur te vroeg sneed ik de taart al aan en haalde ik de vlag tevoorschijn. Ze kon gewoon niet zakken en deed dat dan ook niet: met vlag en wimpel geslaagd!!! Heel erg goed hoor, en wij waren en zijn heel erg trots.

Zo, dat zijn thuis extra drukke weken geweest. Onze Labrador 'Mila' kreeg puppy's. Ze waren leuk en lief maar toch ook wel lichtelijk vermoeiend. Want naast alle plezier geeft het ook korte nachten en lange dagen ... dat soort dingen wat je ook overkomt na de geboorte van mensenkinderen. Maar het plezier overheerst! Voor een uitgebreid verslag zie: http://sites.google.com/site/labradorsfromthevicarage/

Tussendoor ben ik heel gebleven met hardlopen, heb ik zelfs voor het eerst een halve marathon gelopen (in Utrecht 2:05:43) en sinds de Weteringloop in Kamerik staat de 10 km op 56:08. Recht zo die gaat. Op naar de zomer! 

Linschotenloop 2009

Zo, die is ook weer achter de rug. Bar koud maar wel een strakke schone weg. Lekker gelopen in een gestaag tempo kwam ik uit op 58:36 ... mijn 10 km tijd staat weer wat scherper. Leuk, elk jaar een jaartje ouder en elk jaar ook steeds weer wat sneller. Hoe ouder hoe ....